متصل کردن بال

پاراگلایدر، هنگ گلایدینگ، پاراموتور و بالهای اسپیدی  همگی از تجهیزات متفاوتی استفاده می کنند و بنابراین در بیشتر موارد کارابین‌های مختلفی دارند. چهار روش اتصال وجود دارد که همگی نقاط مثبت و منفی خود را دارند.

این چهار گزینه عبارتند از کارابین‌های تتانیوم آلومینیومی و فولادی(بیشتر برای اتصال بال به هارنس ، میلون و سافت لینک (برای اتصال چترکمکی به تسمه چترکمکی و تسمه چتر کمکی به هارنس).

اتصال چتر کمکی

اتصال هارنس به کمکی کمی پیچیده‌تر است، زیرا ما مکان‌های مختلفی برای اتصال کمکی به هارنس داریم، و برخی از هارنس‌ها دارای bridle هستند، یا ممکن است مجبور شوید آن را بخرید.

کمکی‌های قابل نصب در جلو ممکن است برای اتصال به   هارنس  به   کارابین‌های بال متصل شوند و مرحله دیگری را به فرآیند گیره اضافه کنند که نباید فراموش شود. برای کمکی‌های پشتی، زیر صندلی یا جانبی، نقطه اتصال معمولاً در بالاترین نقطه تسمه‌های شانه قرار دارد و این مزیت را دارد که خلبان را در موقعیت مطلوبی برای استقرار پست کمکی PLF2 قرار می‌دهد.

کمکی‌های تندم به طور معمول به نقطه ای در رابط تندم متصل می شوند.

اتصال اسپید سیستم

اسپید سیستم بخشی جدایی ناپذیر از تجهیزات پروازی شماست. اسپید سیستم جایگزینی برای جلوگیری از بادهای خیلی قوی نیست، بلکه بیشتر وسیله ای است برای کمک به شما برای پرواز با بهترین سرعت از میان سینک و در بادهای مخالف.

روش‌های مختلفی برای اتصال وجود دارد، که همه چیز را از  lark's head(یک روش گره زدن) تا کوچک‌ترین میلون‌ها و رایج‌ترین آنها، قلاب‌های برومل پوشش می‌دهد. سبکی، راحتی و ایمن ماندن همه عواملی هستند که در انتخاب شما نقش دارند.

استفاده و مراقبت از کارابین‌ها

کارابین‌ها محدودیت های مهمی در طول عمر خود دارند، بنابراین ممکن است درمورد محدودیت هایی مانند 200 ساعت یا دو سال خوانده باشید که باید رعایت شوند. انجام بازرسی نافذ رنگ یا بررسی های اشعه ایکس که صنعت هوانوردی برای بررسی فرسودگی انجام می دهد کار آسانی نیست، بنابراین ما طول عمری را برای کارابین‌ها در نظر می‌گیریم که در طی آن می دانیم که تغییر محسوسی نخواهند داشت. هنگام خرید کارابین‌ها، باید بدانید که چه محدودیت هایی وجود دارد.

نقطه اتصال هارنس یا پخش کننده ها و رایزرها باید به درستی روی کارابین قرار گرفته باشند و این باید مطابق با دستورالعمل سازنده بررسی شود. کارابین‌ها هرگز نباید روی صفحه گیت قرار گرفته شوند و معمولاً از دو سطح مجاور گیت قرار گرفته می‌شوند.

کارابین‌های فلزی باید در برابر ضربه روی سطوح سخت محافظت شوند، خراش می تواند منجر به ترک شود و هر ترکی که شروع می شود ممکن است تحت دفعات مکرر پخش شود. هنگامی که کارابین‌ دارای یک روکش سطحی است، مانند روکش روی یا آنودایز، خراش هایی به این صورت به محافظت در برابر خوردگی آسیب می رساند. قرار دادن کارابین‌ها در مواد نرم یکی از گزینه‌های قبل از بسته‌بندی است، و اگر کارابین‌ها در معرض ضربه ناگهانی روی سطح سخت قرار گرفتند، زمان آن رسیده است که به طور جدی به تعویض آنها فکر کنید. هرگونه آسیب قابل مشاهده به معنای پایان عمر کارابین است. همین امر در مورد هر گونه کاهش در عملکرد صحیح مکانیسم بسته شدن صدق می کند.

سافت لینک‌ها باید از نظر آسیب به الیافشان، هم از نظر پارگی و هم از نظر سایش، بررسی شوند. آنها مستعد تخریب اشعه ماوراء بنفش هستند و به دلیل سایش ابعاد آنها تغییر می کند. مکانیسم های بسته شدن باید 100٪ کارکرد داشته باشند، در غیر این صورت کارابین در پایان عمر خود است.

ما در گذشته برخی از خرابی های کارابین‌های معروف را دیده ایم. مهم است که بین گزارش یک شکست و بررسی دقیق آن تمایز قائل شویم. هنگامی که به طور دقیق موضوع را مورد بررسی قرار دهیم، خرابی ها یک دلیل اصلی دارند که یا استفاده نادرست است، استفاده بیش از طول عمر تعیین شده یا خرابی ناشی از آسیب است.